در اوایل یک هزاره قبل از میلاد، آشوری‌ها، توسط سلسله اورارتویی‌ها از منطقه بین دریای سیاه و دریای خزر، بیرون شدند. در سال‌های بین 764-735 قبل از میلاد، ساردوری دوم اورارتو، ساری‌تپه را بنا کرد. از این محل که در ارمنستان امروزی واقع شده، یک دستبند برنجی و یک پیکان، که تقریبا از برنج خالص ساخته شده، کشف شده است. این احتمال داده شده که، سرپیکان یافت شده، برای استفاده روزمره و عادی ساخته نشده، بلکه به عنوان یک ماده نادر و غیرمتداول، ساخته شده است. بعلاوه، از مکان اورارتویی‌ها، مجسمه‌ای به شکل یک اسب کوچک به همراه یک حلقه که احتمال می‌رود به عنوان آویز گردنبند و همچنین به عنوان یک طلسم، بکار می‌رفته، کشف شده است. این اسب کوچک، که در تصویر نمایه مشاهده می‌نمایید، اولین نمونه از برنج قرمز، آلیاژی متشکل از مس، روی و قلع، میباشد.
برنج از قرن هشتم قبل از میلاد، از زمانیکه در اورارتو، فریگیه و آشور، اشیای برنجی شناخته شدند، گسترش بیشتری پیدا کرد. صنعتگران اورارتو، از تکنیک‌های چکش‌کاری، ریخته‌گری، منبت‌کاری و حکاکی استفاده می‌کردند. آناتولی غنی از مواد معدنی (در شمال شرقی ترکیه امروزی)، در قرن هشتم قبل از میلاد، به عنوان منبع بزرگی از کالامین و مرکز ساخت برنج، وارد میدان شد. از کاووستپه (جنوب شرقی دریاچه وان در شمال شرقی آناتولی) یک دستبند برنجی که مربوط به همان دوران‌هاست، کشف شده است. در گردیوم، بخشی از فریگیه، یک کاسه برنجی و همچنین 4 سنجاق برنزی (برنج قرمز امروزی)، که حاوی کمی روی هستند و قدمت آنها به قرن هشتم قبل از میلاد برمی‌گردد، کشف شده است.
آلیاژهای مس دره سند، علاوه بر اینکه حاوی روی بودند، محتوی بالایی از سرب و قلع نیز داشتند. بنابراین آنها آلیاژهای چهارتایی بودند و از ترکیب چهار فلز مختلف و همچنین مقادیر متفاوتی از مس، روی، سرب و قلع، ساخته شده بودند. بنابراین این آلیاژ، می‌تواند نشان‌دهنده مصرف فزاینده‌ای از برنج قرمز سربی، باشد. تمدن دره سند، در حدود 1500 سال قبل از میلاد به پایان رسید. شش قرن قبل از میلاد، دشت گانگا (گنگ) در حال شهرنشینی بود. افزودن درصد بسیار بالایی از روی به آلیاژهای مس و سرب هندی، آغاز شده بود. در اوتار پرادش، یکی از ایالت‌های شمالی کشور هندوستان، در کنار شاخه‌ای از رودخانه گنگ، دو قطعه سنجاق با قدمت حدود 600-500 سال قبل از میلاد پیدا شده که از برنج قرمز سربی ساخته شده است.
