داریوش، رهبر مقتدر ایرانی، در سال‌های بین 521-486 قبل از میلاد، پیشروی کرد و ایالت‌های شمال غربی هند را به امپراتوری وسیع خود، که قبلا شامل آناتولی و ایران بود، اضافه کرد. فتوحات او باعث شد که این مناطق ارتباطات تجاری گسترده‌تری پیدا کنند. بعدها گزارش شد که داریوش، یک جام هندی داشته که شبیه به طلا بوده، اما بوی نامطبوعی داشته، خصوصیتی که مشخصه برنج بوده است.
یکی دیگر از حاکمان قدرتمند و جنگ طلب، اسکندر مقدونی بزرگ (356-323 قبل از میلاد)، احتمال می‌رود که از طریق پیشروی و تصرف بخش بزرگی از مصر، بین‌النهرین، کل خاور نزدیک و آسیای صغیر، به گسترش و انتشار فناوری برنج کمک کرده باشد. از سال 332 قبل از میلاد، اسکندر مقدونی، سرزمین‌های هم مرز رودخانه سند و دریای عرب را فتح کرد و سپس به سمت شمال و به طرف تاکسیلا، حرکت کرد. یکی از جالب‌ترین یافته‌های قرن سوم تا دوم قبل از میلاد از تاکسیلا، یک کاسه یا گلدان برنجی است که حاوی روی بسیار بالایی (34.34 درصد) است. وجود درصد بالای روی در آلیاژ برنج، در این زمان، به این معناست که این آلیاژ توسط فرآیندی متفاوت، ساخته شده است. یکی دیگر از اقلام برنجی کشف شده که قدمت آن به سال‌های بین 700 تا 200 سال قبل از میلاد برمی‌گردد، حاوی 35.52 درصد روی است که از سنوور، در نزدیکی مرزهای بیهار و بنگلادش، کشف شده است. علت ساخت این برنج هندی، با محتوی روی بالا، به یک دانشمند از تاکسیلا، مربوط می‌شود، که در ادامه به شرح آن می‌پردازیم.
بعد از سقوط امپراتوری هخامنشی بدست اسکندر مقدونی، سلسله مائوریا یا موریای هند روی کار آمد. این سلسله مقتدر، از سال‌های بین ۳۲۱ تا ۱۸۵ پیش از میلاد در هند فرامانروایی می‌کرد. چاندراگوپتا مائوریا، اولین امپراطور مائوریا، یک مشاور نیرومند و بیرحم بنام چاناکیا که در تاکسیلا تحصیل کرده بود، داشت. بین سال‌های 321 تا 296 پیش از میلاد، چاناکیا در خصوص ساخت برنج، کتاب نوشت. وی در این کتاب تصریح کرده است که، سرپرست معادن، نه تنها باید از کاربرد و خواص مس و دیگر مواد معدنی آگاهی داشته باشد، بلکه باید، در هنر تقطیر و تغلیظ جیوه نیز، تجربه داشته باشد و برای ساخت برنج (آراكوتا) و تولید كالاهایی از آن و فلزات دیگر، پاسخگو باشد. هنر تقطیری که توسط چاناکیا معرفی شد، یک پیشرفت اساسی در تولید برنج ایجاد کرد. چراکه فلز روی مقطر، علاوه بر اینکه امکان کنترل دقیق‌تر نسبت روی در مس را فراهم کرد، امکان افزایش درصد روی را نیز، ایجاد کرد.
همانطور که پیش‌تر به آن اشاره شد، اقلام برنجی کشف شده از سنوور و همچنین کاسه برنجی کشف شده از تاکسیلا، حاوی روی بسیار بالایی هستند که احتمال می‌رود، با فرآیند مورد بحث، ساخته شده باشند.
فرآیند سمانتاسیون (سیمان‌سازی)، که شامل پخش بخار روی در مس بود، برنجی تولید می‌کرد که محتوی روی آن نهایتا به 30-31 درصد می‌رسید، اما از آنجایی که این اشیاء حاوی 34.34 درصد و 35.52 درصد روی هستند، واضح است که از طریق تقطیر روی، ساخته شده‌اند.
