پیدایش مس به دوران ماقبل تاریخ برمیگردد.
سومریها و کلدانیهای بین النهرین، از مس به عنوان اولین فلز غیرگرانبها، استفاده میکردند.
مسگر مصری، در دوران ماقبل تاریخ، از منزلت و جایگاه ویژهای برخوردار بوده است.
انسانهای اولیه کشف کردند که اگر مقداری قلع به مس اضافه کنند، فلزی سختتر، که همان برنز بود، ساخته میشود.
در دورهای از تاریخ، از مس به عنوان کاغذ استفاده میشد. دستنوشتههایی از زمانهای گذشته وجود دارند که نشان از حکاکیهای ثبت شده روی مس دارند. با وجود اینکه متن این نوشتهها محتوای خاصی ندارند، اما گفته میشود که به محل گنجهای پنهان شده اشاره دارند.
ابزارهایی که از مس ساخته میشوند، به هیچ عنوان تولید جرقه نخواهند کرد.
خشکیهای زمین حاوی 1.6 میلیارد تن مس هستند که کاملا قابل استخراج میباشند.
به لحاظ کاربرد صنعتی، مس در رده سوم بعد از آهن و آلومینیوم قرار دارد.
همه طلاها حاوی مقادیری مس هستند، حتی طلاهای 24 عیار.
سکههای دلار این روزها از یک هسته جامد مسی و لایهای از آلیاژ مس و نیکل ساخته شدهاند.
در اواسط قرن هجدهم، پوششی از مس بر روی بدنههای چوبی کشتیها میکشیدند تا از چوب کشتی زمانیکه در دریاهای گرم قرار میگرفت، در برابر حمله یک نوع کرم کشتی به نام تِرِدو، محافظت کنند.
مس به صورت 100 درصدی، قابل بازیافت است.
طومارهای کشف شده از جنس پوست در اطراف دریای مرده، حاوی مس هستند.
مجسمه آزادی با رویهای از فلز مس در بندر نیویورک نصب شده است.
مس بهطور طبیعی ضدباکتری است.
بخش زیادی از سیستم اتصال به زمین از سیمها و لولههای مسی تشکیل میشود.
مصریان باستان برای لولهکشی آب اهرام مصر از مس و زنان در آن دوره برای آرایش اطراف چشم از گرد مس اکسید شده استفاده میکردند.
سرآشپزهای حرفهای ترجیح میدهند با قابلمهها و دیگهای مسی آشپزی کنند.
از مس اغلب به عنوان «فلز جاودان انسان» یاد میکنند. زیرا بسیار بادوام است.
مس همه جا هست. از تلویزیون، رادیو، سیمکشی برق گرفته تا ماکرویو و اتوی بخار.
هر فرد به طور متوسط در طول عمرش از 680 کیلوگرم مس استفاده میکند.
مس سازنده دو آلیاژ با ارزش برنز و برنج است.
