برنج یک آلیاژ است که حداقل از دو نوع فلزتشکیل شده است. این فلزات مس و روی هستند که، بسته به سختی، دوام، مقاومت در برابر خوردگی و همچنین قابلیت تراشی که کاربر نهایی به آن نیاز دارد، ترکیبات فلزی دیگری نیز به آن افزوده می شود.
سرب، متداول‌ترین ماده آلیاژی است که در برنج استفاده می‌شود، زیرا خاصیت ماشینی شدن برنج را بیشتر می‌کند.
برنج‌های ماشینکاری آزاد یا برنج‌های برش آزاد، مانند برنج‌های C36000 و C38500، حاوی 2.5 تا 4.5 درصد سرب هستند و قابلیت فوق‌العاده‌ای برای شکل‌گیری گرم دارند.
نوع دیگری از برنج به نام Eco Brass، مانند برنج‌های C87850 و C69300، فاقد سرب هستند و از سیلیسیم به جای سرب، برای افزایش تراش پذیری برنج، استفاده می‌کنند.
جای تعجب نیست، که برنج‌های آرسنیکی مانند C26130 حاوی آرسنیک باشند. مقادیر کمی از آرسنیک به مهار ضعف برنج در برابر خوردگی کمک می‌کند.
قلع نیز، برای کاهش اثر دزینسیفیکاسیون و افزایش مقاومت در برابر خوردگی، در برخی از برنج‌ها، مانند برنج‌های e.g. C43500، به کار می‌رود.
برخی برنج‌ها حاوی مقدار اندکی از آلومینیوم هستند که به همین علت یک رنگ طلایی روشن دارند.
برنج منگنز، مانند C86300 و C675، که همچنین می‌تواند به عنوان یک نوع برنز طبقه‌بندی شود، یک آلیاژ با خواص پیچشی و مقاومت بالا، بویژه در برابر خوردگی، میباشد.
نیکل، سابقه طولانی در آلیاژ شدن با برنج دارد، احتمالا به این علت که یک فلز نقره‌ای درخشان با مقاومت بالا در برابر خوردگی تولید می‌کند.
در آخر، آهن نیز، می‌تواند برای افزایش مقاومت و سختی برنج، به میزان اندک آلیاژ شود.
